The Drifters

De Drifters werden oorspronkelijk opgericht als begeleidingsband voor Clyde McPhatter, voorheen de leadtenor van Billy Ward and his Dominoes in 1953.

Volgens het tijdschrift Rolling Stone waren de Drifters de minst stabiele van de grote vocale groepen, omdat ze laagbetaalde muzikanten waren die werden ingehuurd door George Treadwell, die vanaf 1955 de rechten op de naam Drifters bezat, nadat McPhatter was vertrokken. In de geschiedenis van de Drifters onder leiding van Treadwell hebben 60 zangers de revue gepasseerd, waaronder verschillende afsplitsingen van voormalige Drifters-leden (die niet onder Treadwells management vielen). Deze groepen worden meestal aangeduid met een bezittelijke naam zoals "Bill Pinkney's Original Drifters" of "Charlie Thomas' Drifters".

De Drifters kenden drie gouden tijdperken: de vroege jaren 50, de jaren 60 en de vroege jaren 70 (de periode na Atlantic). Van deze formaties werd de eerste Drifters, opgericht door Clyde McPhatter, opgenomen in de Vocal Group Hall of Fame als "The Drifters". De tweede Drifters, met Ben E. King, werd apart opgenomen in de Vocal Group Hall of Fame als "Ben E. King and the Drifters". Bij hun opname selecteerde de Rock and Roll Hall of Fame vier leden van de eerste Drifters, twee van de tweede Drifters en één van de Drifters van na het vertrek bij Atlantic Records.

Volgens de Vocal Group Hall of Fame: "Ondanks de turbulentie en veranderingen wisten de (originele) Drifters muzikale trends te zetten en het publiek 13 hits te bezorgen, waarvan de meeste nu legendarische opnames zijn." Latere formaties van de Drifters evenaarden dit succes met 13 hits in de top 30 van de Billboard Hot 100. De incarnaties van de groep in de jaren 50 en 60 waren ook een kracht in de Amerikaanse R&B-hitlijsten, met zes nummer 1-hits: "Money Honey" (1953), "Honey Love" (1954), "Adorable" (1955), "There Goes My Baby" (1959), "Save The Last Dance For Me" (1960) en "Under The Boardwalk" (1964).

Een heropleving in Groot-Brittannië in de jaren 70, met zowel oud als nieuw materiaal, werd niet geëvenaard in de Verenigde Staten, hoewel ze daar wel hun grootste successen behaalden in de Britse poplijsten, met als hoogtepunt de nummer 2-hit "Kissin' in the Back Row of the Movies".