Louie Lymon & The Teenchords

In navolging van zijn oudere broer, de legendarische Frankie Lymon, waagde ook Lewis Lymon een poging om rock-'n-rollster te worden. Hoewel zijn groep, de Teenchords, nooit het succes van Frankie's Teenagers evenaarde, veroverden ze toch een belangrijke plek in de rock-'n-rollscene van de jaren 50.

De familie Lymon was muzikaal aangelegd; vader Howard Lymon zong in de lokale gospelgroep The Harlemaires. Lewis had eerder gezongen met de Harlemaires Juniors, samen met zijn broers Frankie en Howard Jr. In 1956, met het succes van The Teenagers, was het dan ook geen verrassing dat Lewis het ook wilde proberen. De Teenchords, afkomstig uit Harlem, hadden zelfs een vergelijkbare naam als de toonaangevende Teenagers.

De Teenchords hoefden Harlem niet eens te verlaten om ontdekt te worden en opnames te maken. Tijdens een bezoek aan de Apollo om naar de Teenagers te luisteren, kregen Lewis en zijn groep de tip dat de lokale ondernemer Bobby Robinson op zoek was naar nieuw talent. Robinson had een platenzaak in Harlem en was tevens platenproducer. Hij had al twee platenlabels opgericht, Red Robin en Whirlin' Disc. De beginnende groep Teenchords ging naar Robinsons winkel en stelde zich voor. Toen Robinson hoorde dat Frankie Lymons broer, Lewis, in de groep zat, stond hij open voor een auditie ter plekke. De Teenchords speelden "Who Can Explain", een nummer van de Teenagers. Overtuigd dat de jonge gasten konden zingen, en met de naam Lymon erbij, tekende Robinson de Teenchords meteen.

Voor hun eerste opname probeerde Robinson iets te bedenken dat pakkend en aantrekkelijk zou zijn voor een tienerpubliek. Eerst bedacht hij een vocale riff. Hij liet de groep die riff eindeloos herhalen, totdat hij uiteindelijk een passende tekst had gevonden. En zo werd "I'm So Happy" geboren. De B-kant, "Lydia", werd geschreven door Lymon en gaat over een meisje dat hij kende uit zijn buurt. De nummers werden uitgebracht op Robinsons nieuw opgerichte label Fury en verschenen eind 1956. De plaat haalde nooit de nationale hitlijsten, maar verkocht wel respectabel aan de oostkust. In een advertentie in januari 1957 pochte Robinson dat de plaat in de eerste tien dagen 40.000 exemplaren had verkocht in New York, Philadelphia en Boston. Vier jaar later, in 1961, zou een jonge platenproducer genaamd Phil Spector de plaat coveren met een groep genaamd The Ducanes. De tweede plaat van The Teenchords, en misschien wel hun beste single met twee kanten, werd uitgebracht in maart 1957. Deze combineerde het uptempo "Honey, Honey" met een mooie ballad, "Please Tell the Angels". The Teenchords bleven een actief optredenschema volgen. Ze keerden terug naar de Apollo, maar dit keer als artiesten in plaats van fans, en traden ook op in de Paramount tijdens een show van Alan Freed. In juni 1957 kondigde een persbericht aan dat de Teenchords te zien zouden zijn in een nieuwe film, "The Hit Record", samen met een hele reeks andere rock-'n-roll-artiesten.

Toen de film uiteindelijk in de bioscoop verscheen, was de titel veranderd in Jamboree. De laatste release van de groep op het Fury-label, eveneens uit 1957, was "I'm Not Too Young to Fall in Love" met op de B-kant "Falling in Love". Blijkbaar waren de Teenchords niet meer zo dol op Bobby Robinson. Ze zouden een contract voor twee jaar met Robinson hebben getekend, maar in september 1957 kondigde George Goldner aan dat hij de Teenchords had gecontracteerd voor zijn End-label, hoewel het erop lijkt dat er nooit een officieel contract is getekend. De overstap naar het label volgde op een tournee die de Teenchords hadden gemaakt in de Britse West-Indië met het Bullmoose Jackson Orchestra. Hun eerste End-opname van "Too Young" met "Your Last Chance" kreeg uitstekende recensies van Billboard. Je kunt de Teenchords "Your Last Chance" zien uitvoeren in de film Jamboree.

Maar net als hun Fury-opnames, zouden ook hun End-releases geen nationale hitnotering behalen. Hun tweede en laatste End-opname combineerde "Tell Me Love" met "I Found Out Why", een matig antwoordnummer op "Why Do Fools Fall in Love" van de Teenagers. Beide nummers kregen zeer goede beoordelingen van Billboard. Aangespoord door de vraag naar "oldies" begin jaren '60, bracht Goldner "Too Young" opnieuw uit, ditmaal samen met "I Found Out Why" in 1962.