Bob Rivers

Robert Rivers (7 juli 1956 – 11 maart 2025) was een Amerikaanse rock-'n-roll-radiopersoonlijkheid in het noordwesten van de Verenigde Staten, en tevens een productieve producent en songwriter van parodieliedjes, vooral bekend om zijn parodieën op kerstliedjes. Zijn album Twisted Christmas werd goud gecertificeerd door de Recording Industry Association of America.

Rivers' laatste reguliere radioprogramma, The Bob Rivers Show with Bob, Spike and Joe, werd uitgezonden op het oldies-station KJR-FM in Seattle tot 8 augustus 2014, waarmee een einde kwam aan een 25-jarige periode in de Seattle-markt.

Rivers speelde tot 2015 keyboards voor een coverband die aan het programma verbonden was, Spike and the Impalers.

Vroege leven

Rivers werd geboren in Branford, Connecticut, op 7 juli 1956, en werd katholiek opgevoed. Op de radio verwees hij af en toe naar de werkethiek en de competitieve instincten die hij van zijn ouders had meegekregen. (Zijn vader was directeur van een nutsbedrijf.) Hij was de oudste van acht kinderen in zijn gezin.

Hij wist al op jonge leeftijd dat hij bij de radio wilde werken. Op vijftienjarige leeftijd zond hij een illegale AM-uitzending uit vanuit de kelder van zijn ouderlijk huis (een grap waar zijn moeder een einde aan maakte). Hij begon ook een radioprogramma op de middelbare school. Hij kreeg zijn eerste betaalde baan bij de radio toen hij zestien was, maar werd naar verluidt ontslagen omdat hij te veel Led Zeppelin draaide.

Op de radio in Connecticut

Rivers begon zijn carrière als diskjockey in Connecticut, waar hij te horen was op WAVZ, WNHC, WCDQ, WELI, WFIF, WCCC-FM, WWCO en WLIS.

WAAF Bob en Zip

Bob Rivers werkte bijna zes jaar bij WAAF in Worcester, Massachusetts (in de regio Boston), als onderdeel van hun succesvolle ochtendshow Bob en Zip met collega-presentator Peter "Zip" Zipfel.

Tijdens zijn tijd bij WAAF begon Rivers met het produceren van parodie- en noveltyliedjes, zowel voor het station als voor het KATZ/Newcity "American Comedy Network", een radiosyndicatiedienst die komisch materiaal leverde aan lokale radiostations in de VS en Canada. Een van de eerste parodieën die hij produceerde was "Breakin' Up Is Hard On You", over de rechtszaak en de daaruit voortvloeiende splitsing van het Bell System, de door de rechter bevolen opsplitsing van het Bell System van het Amerikaanse telecommunicatiebedrijf AT&T. Het lied werd gezongen op de melodie van Neil Sedaka's nummer 1-hit uit 1962, "Breaking Up Is Hard To Do", en bereikte de 70e plaats in de Billboard Hot 100 popmuzieklijst. Hij bracht vervolgens "Just a Big Ego" uit, een parodie op David Lee Roths versie van "Just a Gigolo". Het nummer werd opgenomen op Volume 2 van The Rhino Brothers Present the World's Worst Records en er werd een videoclip van gemaakt door Steve Rotfeld voor Bob Ueckers Wacky World of Sports.

In 1987 bracht Rivers Twisted Christmas uit, met daarop de kersthit "Twelve Pains of Christmas", een parodie op het bekende kerstlied "The Twelve Days of Christmas". Twisted Christmas behaalde de gouden status.

WIYY "98 Rock"

In het voorjaar van 1988, bij het radiostation "98 Rock" WIYY-FM in Baltimore, waar hij tussen 1987 en 1989 de presentator van het ochtendprogramma was, verwierf Bob Rivers nationale bekendheid met een 11-daagse radiomarathon tijdens een reeks nederlagen van de Baltimore Orioles. Hij zwoer dat hij op de radio zou blijven tot de Orioles een wedstrijd zouden winnen. Hij hield zich aan zijn belofte en werd een lokale beroemdheid onder Orioles-fans vanwege zijn actie. Tijdens de marathon deed hij alleen dutjes tijdens de nummers en begon hij gezondheidsproblemen te ontwikkelen als gevolg van het slaapgebrek.

Tijdens zijn tijd bij 98 Rock werkte hij samen met radiostation WIYY en Sheffield Recording Studios om zijn campagne van Twisted Tunes voort te zetten.

In iets minder dan twee jaar na zijn komst bij WIYY wist Rivers de luistercijfers van het ochtendprogramma van het station met ongeveer 65 procent te verhogen.

Een paar weken voordat Rivers werd ontslagen bij WIYY, ontmoette hij James (later "Spike") O'Neill, die werkte bij een autodealer in tweedehands auto's. O'Neills vader was eigenaar van de dealer en adverteerde in het programma, dus Spike had bezwaar tegen Rivers' liedje "Hyundai, Hyundai (Can't Trust That Car)", een parodie op Monday, Monday van The Mamas & the Papas. Rivers ontmoette Spike om een ​​Hyundai te testrijden, en Spike "praatte zich een weg" naar een onbetaalde stage bij de show of, in zijn eigen woorden, "[Rivers] had hen [WIYY] van de slechtste naar de beste gebracht en ze boden hem een ​​beledigende loonsverhoging aan om zijn contract te verlengen. Hij maakte hun belediging openbaar en op dat moment werd hij voor de rest van zijn termijn van de radio gehaald. Hij ontmoette mij en nodigde me uit als stagiair. Toen hij vertrok, vond hij me blijkbaar zo aardig dat hij me vroeg om met hem mee te gaan."

KISW Twisted Radio

Na zijn aankomst bij het Active Rock-radiostation KISW-FM in Seattle in 1989, presenteerde Rivers een ochtendprogramma met collega-radiopresentator Sean Donahue, eveneens uit Baltimore. Hun grootste concurrent was station KXRX. Rivers nam Spike O'Neill mee; Spike fungeerde als sportcommentator, schrijver en imitator. Ze brachten "zes weken van veertien uur per dag door met produceren, brainstormen en schrijven" voordat hun eerste show werd uitgezonden.

Rivers bracht in 1993 een tweede album met humoristische kerstmuziek uit, getiteld I Am Santa Claus (de titeltrack was een parodie op het nummer Iron Man van Black Sabbath). Later werden nog drie albums met kerstthema uitgebracht: More Twisted Christmas (1997); Chipmunks Roasting On an Open Fire (2000); en White Trash Christmas (2002).

Bob Rivers en zijn Twisted Radio-show produceerden ook veel parodieën die niets met de feestdagen te maken hadden, over onderwerpen als popcultuur, politici en de verschillende sportteams en spelers in de regio Seattle. Deze "Twisted Tunes" waren gratis te beluisteren op zijn website. Er zijn ook cd-compilatiealbums verkrijgbaar.

Rivers beweert dat er meer Twisted Tunes zijn geschreven over de moordzaak van O. J. Simpson in 1994 dan over welke andere persoon dan ook; een voorbeeld hiervan is de Twisted Tune "White Ford Bronco" (gebaseerd op het nummer "Hot Rod Lincoln" uit 1955), "Bronco" staat op de Twisted Christmas Boxed Set). Rivers heeft gezegd dat er mogelijk meer Twisted Tunes zijn gezongen over de Seattle Seahawks en Super Bowl XL. Rivers en zijn collega's vermoeden dat zijn bekendste Twisted Tune, gebaseerd op een popnummer, "What if God Smoked Cannabis?" is, gebaseerd op de hit "One of Us" van Joan Osborne uit 1995. (Deze parodie van Rivers wordt vaak ten onrechte toegeschreven aan "Weird Al" Yankovic.)

In 1999 schreef Rivers een "twisted tune" genaamd "Kosovo", een parodie op de hit "Kokomo" van de Beach Boys, over de Kosovo-oorlog. Hoewel het nummer veel fans kreeg, trok het ook internationale aandacht en zorgde het voor enige controverse toen het in 2005 door enkele Noorse vredeshandhavers in Kosovo werd gebruikt voor een videoclip.

Eind 1999 merkte de Seattle Post-Intelligencer op dat Rivers, na tien jaar bij het station, de langstzittende radiopersoonlijkheid op de lokale markt was.

Rivers en zijn cast zaten een jaar lang buiten de concurrentieregeling toen hun contract met KISW afliep.

KZOK The Bob Rivers Show

In september 2001 verhuisden de cast en de show naar KZOK, waar ze tot en met 30 september 2010 te zien waren. O'Neill werd aan de show toegevoegd vanwege een scala aan talenten, waaronder vocale imitaties (zoals van Rush Limbaugh, Bill Clinton en William Shatner, bijvoorbeeld) en improvisatie. De producent was Mike Jones; Arik Korman, winnaar van de Visionary Award in 2001, voegde zich in 2002 bij de show als regisseur; het nieuws en het komische commentaar werden verzorgd door Maura Gallucci en, gedurende enkele jaren, door Kaci Aitchison (die ook zangeres is bij Spike and the Impalers).

De Bob Rivers Show werd gelijktijdig uitgezonden op het radiostation KVMX (nu KXJM) "Mix 107.5" in Portland, Oregon, dat rockhits uit de jaren 80 draaide, van 20 maart 2006 tot 5 oktober 2006. Op die datum stopte het station met de ochtendshow en schakelde over op een Rhythmic Adult Contemporary-format onder de nieuwe naam "Movin' 107.5".

De cast voerde af en toe sketches op, zoals een beroemde parodie op The Wizard of Oz, waarin Dorothy en de Tovenaar (ingesproken door Spike) proberen Brian Bosworth (een voormalig linebacker van de Seattle Seahawks met de bijnaam "The Boz") terug naar huis in Seattle te halen.

Een andere favoriet was een wedstrijd tussen twee bellers die de rollen van Scarlett O'Hara en Rhett Butler moesten uitspreken in de laatste regels van Gone with the Wind, beginnend met de zin "Ik verlaat je, mijn liefste. Het enige wat je nu nog nodig hebt is een scheiding en je dromen over Ashley kunnen uitkomen." Beller Kim speelde Scarlett tegenover Spike's Rhett, en vervolgens speelde beller Robert Rhett tegenover Spike's Scarlett. (Beide deelnemers spraken met een authentiek Zuidelijk accent.) Spike improviseerde veel regels. Toen Kim als Scarlett bijvoorbeeld uitriep: "Rhett! Rhett, waar ga je heen?", antwoordde Spike als Rhett niet met de letterlijke zin uit de film, "Ik ga terug naar Charleston, terug waar ik thuishoor," maar: "Ik ga naar Rick's in Federal Way! Waar ik thuishoor." (Rick's was een stripclub.) Toen deelnemer Robert Rhett speelde en de zin "Hier, neem mijn zakdoek" uitsprak, gebruikte Spike, als Scarlett, de zakdoek op een luidruchtige en onvrouwelijke manier. Luisteraars die belden, mochten stemmen op de beste deelnemer, en Kim won de prijs, waarschijnlijk mede dankzij haar tranenrijke, verlangende kreten van "Rhett! Rhett!" (Spike zei vol ontzag tegen haar: "Serieus, ben je net een puppy kwijtgeraakt of zoiets?") De prijs bestond uit bioscoopkaartjes van Fandango.

In 2007 wist Spike O'Neill, verantwoordelijk voor het sportnieuws, voormalig Seattle Seahawks-placekicker Norm Johnson over te halen tot een uitgebreid interview over hoe Johnson het leven had gered van Virginia Sayson, die vastzat in een omgekantelde auto in een greppel in Silverdale, Washington. Het bewonderende en humoristische interview van Rivers en O'Neill, en Johnsons bescheiden antwoorden, maakten van het lokale verhaal nationaal nieuws. 

KZOK verwierf wereldwijde bekendheid toen ze samenwerkten met World Vision International voor wat een eendaagse "radiomarathon" zou worden om 400 kinderen in arme landen te sponsoren. (Rivers schrijft regisseur Arik Korman de eer toe dat hij hem "op weg heeft geholpen" met World Vision.) Aan de hand van het aantal luisteraars dat naar het station belde of schreef, vonden ze al snel sponsors voor meer dan 3.000 kinderen in Senegal, Ethiopië, de Dominicaanse Republiek en andere Derde Wereldlanden. 

Tegen het einde van dit decennium voegde het station televisiecamera's toe aan de studio; streaming video's van interviews en muzikale optredens waren te zien op de websites van het station. Mike Jones verliet het programma toen de camera's werden geïntroduceerd.

Rivers' programma verdween van KZOK toen hij geen contractovereenkomst kon bereiken met CBS, de eigenaar van het station. 

Tijdens december 2010, toen de deelnemers van de show hun non-concurrentieperiode bij KZOK uitzaten, reisden Bob en zijn vrouw Lisa naar Bangladesh, waar ze de vakantie doorbrachten met het helpen bouwen van scholen voor de armen in Dhaka.

KJR-FM De Bob Rivers Show met Bob, Spike en Joe

De Bob Rivers Show werd uitgezonden op KJR-FM van 1 april 2011 tot 8 augustus 2014 en eindigde op de vijfentwintigste verjaardag van Bobs eerste uitzending in Seattle.

De cast van de Bob Rivers Show op 95.7 FM bestond uit Spike O'Neill, Joel "Downtown Joe" Bryant, nieuwslezeres Jodi Brothers, regisseur Arik Korman, en producers Luciana Bosio en Pedro Bartes, een echtpaar dat ook nieuws en grappen in de uitzending bracht.

Inhoud

De show bood een mix van klassieke rockmuziek, comedy, discussies over actuele films, sportnieuws, lokaal nieuws (alles van bikini-barista's tot wasberen die de buitenwijken binnendringen), celebritynieuws en nationaal nieuws. Rivers, O'Neill en Bryant interviewden muzikanten, acteurs, komieken, auteurs en, zij het sporadisch, lokale politici. Een vriend van het programma, advocaat Shawn Alexander, belde regelmatig in of werd geraadpleegd over allerlei juridische kwesties. O'Neill, Rivers en Brothers verzorgden doorlopend komisch commentaar op de nieuwsitems.

In de loop der jaren, tussen de nieuws- en muzieksegmenten door, bespraken de leden van het programma vaak het leven van hun gezinnen, met de nadruk op de geneugten en gevaren van het ouderschap. Rivers en zijn vrouw, Lisa (wiens vroegere relatie met Steven Tyler soms voor gespreksstof zorgde), hebben twee zonen: Keith, een filmmaker, en Andrew, een stand-upcomedian; Andrew verscheen af ​​en toe in het programma om over zijn carrière te praten en te vertellen over zijn jeugd met zijn ouders. Spike vertelde hoe hij en zijn vrouw, Melissa, hun dochter Riann (spreek uit als Ryan) door haar tienerjaren heen loodsten totdat ze persoonlijk werd uitgekozen om manager te worden van een kledingwinkel in New York, en over hun veel jongere dochter, Darby. Jarenlang zorgde Joe Bryant voor hilariteit bij bellers door te vertellen hoe hij en zijn vrouw, Kelli, hun schoolgaande dochter, Emily-Jo, alles lieten eten wat ze wilde (vooral kipnuggets), terwijl hij zelf een voorliefde had voor overeten en drinken. Toen Emily-Jo op de middelbare school zat, vertelde Joe over haar interesse in zingen en haar reis naar Europa om in een koor te zingen.

In 2014 gaven Joe, Bob en Spike bijna dagelijks nieuws over een dieet waarmee ze allemaal waren afgevallen.

Downtown Joe was een favoriet onder de luisteraars, en in 2014 kreeg hij de rol van presentator van "The Warm-Up Show", een half uur durend praatprogramma (voordat Bob Rivers arriveerde) met Joe, Spike O'Neill en Jodi Brothers, met gasten variërend van hun jonge radiostagiaires tot speciale gasten zoals de beroemde visgoeroe Bill Herzog. Joe staat lokaal bekend als een expert in vissen en andere buitenactiviteiten.

Arik Korman en zijn vrouw Monique adopteerden een Koreaans jongetje, A.J., en Arik werd regelmatig geraadpleegd voor feiten en wetenschappelijke uitleg. Luciana Bosio en Pedro Bartes belichtten een andere kant van de Amerikaanse cultuur door te praten over hun voortdurende pogingen om het staatsburgerschap te verkrijgen en Pedro's afkeer van autorijden; begin 2014 kregen ze beiden een permanente verblijfsvergunning met een groene kaart.

De cast besprak ook af en toe de kinderen die ze sponsoren via World Vision International en hield jaarlijks een inzamelingsactie om luisteraars aan te moedigen kinderen te sponsoren.

Het programma nodigde luisteraars uit om te bellen of te sms'en om antwoorden op vragen te raden of om autobiografische anekdotes te delen die een bepaald onderwerp illustreerden, meestal een onderwerp uit het nieuws. (Op 8 mei 2013 was een voorbeeld van dat laatste: "Heb je ooit meegedaan aan een practical joke die misliep?") Deze segmenten werden voorafgegaan door een muzikaal deuntje en de tekst "Is there anybody out there?" (uit het gelijknamige nummer van Pink Floyd). Prijzen, zoals kaartjes voor aankomende muziekevenementen of cd's van Spike and the Impalers, werden uitgereikt aan bellers die een antwoord correct raadden (bijvoorbeeld: "Welke ijssmaak is landelijk populairder, chocolade of vanille?").

Deelnemers van het programma lazen ook reclames voor van lokale bedrijven in de regio Seattle-Tacoma.

Bob Rivers kondigde op 28 juli 2014 aan dat hij, na 42 jaar op de radio (33 jaar in het ochtendprogramma 'Own Zoo' voor luisteraars tijdens de spits en 25 jaar in Seattle), afscheid nam van de ochtendradio om andere projecten na te streven. De laatste uitzending op vrijdag 8 augustus werd bijgewoond door veel familieleden en lokale muzikanten speelden voor de laatste keer muziek in de show. Met het einde van de show maakte Bob een einde aan KJR's "Oldies"-format; het station schakelde over naar een nieuw format genaamd "95.7 The Jet, Seattle's Variety From the 70's, 80's and More".

Overlijden

Rivers overleed op 11 maart 2025 in New Hampshire na een drie jaar durende strijd tegen slokdarmkanker. Hij was 68 jaar oud.